روزهای تلخ و ناگواری برای شیعه رقم می‌خورد و جبران رخنه‌های پدید آمده در چند روز گذشته جز به عنایت حضرت حق پرشدنی نیست. آخرین، خبر رحلت ناگهانی مرجع روشن ضمیر و پیر عرصه معرفت آیت الله العظمی بهجت (رحمه الله علیه) بود. هیچگاه مفروض بنده نبود که مرگ ایشان را درک کنم و علت آن را هم نمی دانم! ولی در مدت تحصیل در قم، خاطرات خوب و به یادماندنی از این مرد الهی در ذهنم نقش بسته‌است که هر یک از آنها درسی عظیم برای آینده زندگی‌ام به شمار می‌آید.
علاقه وافر حضرت ایشان به نماز و روح حاکم بر نماز ایشان، ولایت‌مداری سرسختانه به اهل‌بیت، تعصب شدید در مباحث شیعه‌گری، عدم دخالت در امور سیاسی، قدرت جذب جوانان در عین کهن‌سالی، قرائت هر روزه زیارت عاشورا با صد لعن و سلام… و هزاران دلیل دیگر عاملی موثر در ارادتمندی شاگردی کوچک به محضر استادی کهن و مقتدر می‌باشد.
در این وانفسای مروت و خشکسالی مردانگی و غیرت، فقدان این چنین استوانه‌هایی برای شیعه بسیار شکننده‌است. ازخدا می‌خواهیم باقیمانده غیبت حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه) را به پهلوی شکسته مادرش بر ما ببخشد و در امر آمدن او تعجیل فرماید و دردهای در سینه مانده ما را به دعای حضرتش التیام ببخشد. یادش پایدار و مرامش استوار باد.
